Duurt even, maar dan heb je ook wat ;-)!

Hola, gente tan bonita, ¿qué tal?

Nog maar twee weekjes te gaan, lovely people, en dan moet ik alweer terug naar Nederland! Jee, dat is echt supersnel gegaan, ongelooflijk! Ik weet dat ik verzaakt heb waar het gaat om mijn waarbenjij.nu, maar gelukkig konden de meesten van jullie via Facebook en Skype nog genoeg mee krijgen van hoe het mij hier in het zonnige Spanje verging. Voor diegenen die minder fanatiek online zijn, schrijf ik nu ook maar weer eens een stukje voor de site.

Laat me beginnen met de manier waarop ik hier zit te tikken. Ik ben zojuist voor de tweede keer verhuisd. Mijn eerste negen weken woonde ik in de wijk Benimaclet. Die wijk heeft een dorpsachtige sfeer en is erg populair onder studenten en andere jonge Valencianen. Ik woonde daar in een pand waarin 5 van de 6 appartementen door studenten van mijn taalschool bewoond werden. Dat betekent dat het er supergezellig was, iedereen liep bij iedereen binnen en er waren altijd feestjes, paella-avonden, indrinksessies etc. etc. Na dik twee maanden was ik er echter wel een klein beetje klaar mee, omdat het wel heel veel weg had van een “normaal” Nederlands studentenhuis, en dat kende ik natuurlijk al uit Nederland. Daarom vroeg ik per eind mei een verhuizing aan naar de straat Menendez Pidal. Dat appartement was een heel stuk luxueuzer dan het eerste, en was bovendien fantastisch gelegen…pal aan de Turia, met een balkon dat uitkeek over het oude stadscentrum en het stadspark, briljant!! Ik woonde daar met een (onvoorstelbaar charmant :P) meisje uit Amsterdam en een jongen uit Utrecht en (eerst) een oude Franse dame en (later) een prima kerel uit Italië. Dat was echt heel leuk wonen, want we deden lekker veel samen met z’n (eerst) drieën of (later) vieren, maar ik had ook volop gelegenheid om in m’n uppie door de stad te wandelen. Dat beviel mij supergoed, want vooral ook voor dat rondkuieren had ik in mijn eerste maanden geen tijd genomen. Ook het bijna “gezinsachtige” van het samen eten en het maken van flauwe grappen en toespelingen onderling aan tafel, vond ik erg fijn. Toen ik anderhalve week geleden mijn lesperiode op de taalschool afsloot (met een cijferlijst die me aan de middelbare school deed denken allemaal negens en een tien, hahahaha, ben best een beetje trots :P!), probeerde ik mijn verblijf in dat appartement te verlengen, maar helaas zouden er al drie Russische meiden arriveren in mijn plaats. Om die reden zit ik nu dus alweer op een andere plek in de stad, in een wijk tussen het stadscentrum en het strand. Prima plek, helaas zonder balkon en iets verder van centrum en Turia, maaaar: mét gigantisch dakterras met uitzicht op de Ciudad de las Artes! Ook niet slecht! Vanaf dat dakterras zit ik nu dit stukje te schrijven. Je begrijpt…met mij hoef je nog altijd geen medelijden te hebben!

Goed…en omdat ik natuurlijk veel te veel gedaan heb de afgelopen tijd, beschrijf ik maar gewoon wat losse gebeurtenissen om te schetsen hoe leuk ik het hier vind. Allereerst heb ik de afgelopen maand mijn eerste bezoek mogen ontvangen. Aansluitend en een beetje overlappend kwamen eerst Gerdine, en later Jochem, Joost, andere Jochem en Baucke en later ook pap, mam, Marijke en Rolf (en natuurlijk hun kleine in wording)me opzoeken. Met de jongens heb ik een paar daagjes fantastisch feest gevierd, relax op het strand cq in de zee gelegen, heerlijk uit gegeten, flink geborreld (mix 1 fles gin met 1 fles tonic, 10 schijfjes citroen en een balkon met prachtuitzicht, en je heb een gegarandeerd fijne middag!!) en stevig op stap geweest. Omdat we allemaal dezelfde makkelijke/gladde/onzinnige/diepzinnige babbel hebben, was het heel makkelijk integreren met mijn vriendengroep van school en alle andere mensen die we ontmoetten tijdens het feesten. Heerlijk! Met Jochem heb ik zelfs nog even de stoute hardloopschoenen aangetrokken voor een gecombineerde trainingssessie cq toeristische rondleiding door Valencia. Vooral het moment dat we het Palau de la Musica passeerden, waar de fonteinen op de melodie van de muziek spoten, blijft me bij. Dat was top!! Met de family later, was het ook heel erg gezellig! Het was erg leuk om iedereen weer te zien (op jullie na, of course, Jos en Dorien), en om te kunnen tonen waar ik nu al zo lang woonde. Omdat Marijke inmiddels al een indrukwekkend mooie buik had, konden we niet de kilometers maken die ik normaliter maak hier als ik de stad wil laten zien. We hebben daarom goed gedoseerd, en volgens mij is het ze aardig gelukt om een indruk te krijgen van waarom ik een beetje verliefd geworden ben op Valencia. Met Rolf en pap heb ik nog een mooie wandeling door het centrum gemaakt, zodat ik tenminste nog een beetje de stadsgids kon uithangen (waarvoor dank, heren). Ook hadden we in het terras naast het hotel waar men verbleef een vaste uitvalsbasis gevonden om van bier, gin-tonics, wijn en heel veel lekker eten te genieten. Het was grappig om te zien hoe de eigenaar ons die week met een combinatie van schrik (“FUCK daar heb je hen weer, dat wordt weer niet op tijd sluiten vanavond!”) en geluk (“Dat wordt weer een fraaie rekening…”) ontving. Wat ik persoonlijk ook nog top vond, was de avond dat we met z’n allen samen hebben gegeten, zowel de jongens als mijn familie. De aanblik van die tafel vol mensen die het naar hun zin hadden, veel eten en goed drinken, deed mij beseffen dat er in Nederland ook weer heel veel fijne mensen op me wachten. Nice!!

Een andere avond die fantastisch was, was vorige week donderdag het feest van San Juan. Op die dag wordt de kortste nacht van de zomer gevierd. Het begint wanneer in de namiddag de mensen massaal naar het strand trekken met picknickkleden (of, in mijn geval, een tafelkleed, haha!), eten en (veel) drank, en brandhout. Iedereen settlet zich op het gemakje en het strand loopt voller en voller, totdat er uiteindelijk echt duizenden mensen samen op het strand samen zijn. We werden getrakteerd op een machtig mooie zonsondergang (met een lucht die via oranje naar roze en paars verkleurde) en daarna werden de eerste kampvuren ontstoken. Het was echt heeeeel vet om met z’n allen lekker ’s avonds buiten op het strand te hangen, te praten en te drinken! Later die nacht was er muziek op een groot podium en werd er gedanst. Toen de muziek na een tijd weer stopte, ging het feest rond alle kleine kampvuurtjes door, werd er muziek gemaakt, meer gedronken, bij nacht in de zee gezwommen, en ontstonden er verscheidene romances waar je bijstond. Een beetje hippie-achtig, maar ik hou daarvan!! Er hing een sfeer die me erg aan Lowlands deed denken, en ik denk dat jullie allemaal weten dat me dat past. Het is heel lastig om in woorden te vatten hoe leuk en hoe mooi het was, maar misschien zegt het genoeg als ik stel dat het misschien wel de beste nacht was die ik hier heb meegemaakt. Briljant! Na een even indrukwekkende zonsopkomst, waarbij de zon boven de zee omhoog kroop, rolde ik uiteindelijk om half negen terug mijn appartement in (ik zonder schoenen, een meisje met alleen nog haar bikini San Juan staat bekend om het feit dat iedereen zijn kleren kwijtraakt in het feestgedruis), en kon ik na mijn douche (ROOKLUCHT!!) eigenlijk al meteen door naar school voor mijn laatste lesdag. Ik heb er echter voor gekozen om eerst nog 2,5 uur te slapen (geloof me, daar raakt je lijf zo mogelijk nóg meer van in de war…), om vervolgens mijn diploma op te halen en wat handen te schudden. Een raar gevoel, want toen ik mijn diploma zag, besefte ik me des te meer dat mijn Valenciaanse tijd ten einde aan het lopen was.

Tot slot nog kort over mijn laatste twee weken hier: vorige week zijn drie meiden vertrokken waar ik heel veel tijd mee doorgebracht heb, en waarmee ik superveel plezier gemaakt heb…zoals ik in één van mijn eerdere verhalen al schreef, geeft zo’n afscheid altijd een wat raar gevoel. Je bouwt hier in korte tijd hele intensieve vriendschappen, en die eindigen ook pardoes weer, als mensen naar huis gaan. Het vooruitzicht dat we op 22 juli een avond/nacht met z’n allen gaan feesten in Nijmegen met de Zomerfeesten, maakt echter wel veel goed. Zelfs Sabina, mijn stuiterend-leuke Zweedse schone, komt speciaal even over om dit feestje mee te vieren. Hoe mooi is dat! Echt iets om naar uit te kijken.

Voor het zover is, heb ik nog een kleine twee weken voor de boeg. Deze eerste week ga ik vooral nog veel door de stad lopen, door de Turia rennen en aan het strand liggen. Mijn laatste week ga ik met Kees, Wouter en Bas doorbrengen, want ook deze toppers hebben hun vakantieplannen op Valencia afgestemd. Needless to say heb ik er erg veel zin in om met die jongens door de stad te wandelen om alles te laten zien, op het strand te hangen en de nodige feestjes te vieren hier (immers heb ik dat nog niet genoeg gedaan, hahaha!). Op 16 juli vliegen we vervolgens gezamenlijk terug, en kan ik mijn gewone leventje weer oppakken, inclusief het opruimen/herinrichten van mijn kamer; het afronden van mijn thesis; en het opladen voor een nieuwe start bij KPMG. WOOW, wat een contrast!! Maar goed, die gedachten schakel ik nog even twee weekjes comfortabel uit. Nog heel even genieten, en daarna met een goed, voldaan, tevreden en gelukkig gevoel (en een gebruinde snoet) terug naar Nederland, terug naar jullie allemaal! Anders, maar zeker ook niet slecht…

Ik voeg wat foto’s bij om jullie wat extra indrukken te geven van mijn tijd hier. Nog even, en dan kan ik jullie bij een biertje/wijntje/koffietje meer vertellen ;)!

Tot die tijd: een zoen en groeten uit Valencia!
Geert.